3 redenen waarom ik Italiaans heb geleerd (en waarom jij dat ook zou moeten doen)

"Jij mag het universum hebben, als ik Italië mag hebben."

― Giuseppe Verdi

Dankzij de Italiaanse keuken spreekt zo'n beetje iedereen ter wereld wel een beetje Italiaans (Pizza! Pasta! Spaghetti Bolognese!) Maar er is veel meer in dit prachtige land en zijn lieflijke taal dan een paar bekende culinaire termen.

Hier zijn de drie redenen waarom ik Italiaans heb geleerd - en waarom jij dat ook zou moeten doen:

1. Locatie

Hoewel ik naar een Amerikaanse universiteit ging waar de meeste lessen in het Engels werden gegeven, was de universiteit gevestigd in Lugano, een volledig Italiaans sprekende stad in het zuiden van Zwitserland. Ik vond het echt zonde om vier jaar lang ergens te studeren en alleen maar "Ciao, pizza margherita!" of "Grazie" te kunnen zeggen aan het eind. Italiaans leren naast mijn studie stelde me in staat om veel meer lokale ervaring op te doen; praten met de lokale bevolking, obers, taxichauffeurs, echt iedereen. Oefening baart kunst en het zorgt voor een veel completere ervaring.

2. Films

Italiaanse films zijn geweldig. Ik heb verschillende Italiaanse filmcolleges gevolgd aan de universiteit, met een professor die zo gepassioneerd was over het onderwerp dat het gewoon aanstekelijk was! Ik kwam in aanraking met de neorealistische beweging, met regisseurs als Federico Fellini en Vittorio De Sica en de geweldige acteur Marcello Mastroianni. Moderne Italiaanse films zijn goed, maar er gaat niets boven een klassieker - vooral zonder ondertiteling!

3. Italiaanse mannen

Zoek Raoul Bova op voordat je verder leest. Een kleine persoonlijke anekdote om mijn, uhm... obsessie uit te leggen: Toen ik voor het eerst in Italië was, stonden een paar vrienden en ik op de Spaanse Trappen in Rome. Een Italiaanse man, vergelijkbaar met een David-beeld van Michelangelo, liep langs ons en ik moest gewoon een foto van hem maken. Ik maakte natuurlijk wat lawaai en zijn vriend zag me de foto nemen... Uiteindelijk kwamen ze naar ons toe om vijf euro te vragen. Dit was een grapje, maar ik kon alleen maar stamelen. Ik had gewoon geen goed antwoord klaar, zeker niet in het Italiaans! Stel je voor dat ik toen Italiaans had gekund. Dan zou ik waarschijnlijk nog steeds kwijlen, maar misschien ook iets eleganters zeggen, zoals "Ciao Bello!".

Nou, tijd om Italiaans te leren. En oefen het op iedereen die maar wil luisteren (ja, zelfs op dat levensechte David-standbeeld dat je vast en zeker tegenkomt in Rome!)