De 5 belangrijkste redenen waarom Brits en Amerikaans zo anders klinken

Ze delen dan wel een taal, maar er is niets dat op elkaar lijkt als je iemand uit de VS hoort praten met iemand uit het Verenigd Koninkrijk. Van overal de letter z gebruiken tot woorden die hetzelfde gespeld zijn maar heel anders klinken als je ze uitspreekt - er is een hele oceaan van taalkundige verschillen (plus een echte fysieke oceaan) tussen de twee grootste Engelstalige spelers ter wereld. Maar wees niet bang! Als je Engels leert in Londen en wilt weten waarom jouw accent anders is dan dat van je vriend die in New York leert, dan is dit wat je moet weten.

1. Amerikaans-Engels is ouder

Dit is niet iets wat je aan een Brits persoon moet vertellen, want zij vinden dat zij het land Amerika hebben gemaakt zoals we het nu kennen – maar dit feit is echt waar. Toen de eerste kolonisten van Engeland naar Amerika vertrokken, namen ze de gemeenschappelijke taal mee, die gebaseerd was op iets dat rhotic speech werd genoemd (wanneer je het r-geluid in een woord uitspreekt). Ondertussen, terug in de rijke zuidelijke steden van het Verenigd Koninkrijk, wilden de mensen uit de nieuwe hogere klassen een manier vinden om zich te onderscheiden van alle anderen, dus begonnen ze hun rhotic speech te veranderen in een zachte r-klank, waarbij ze woorden als de winter als “win-tuh” in plaats van “win-terr” zeiden. Natuurlijk waren deze mensen chique en iedereen wilde ze kopiëren, dus deze nieuwe manier van spreken – die de Britten nu ‘Received Pronunciation’ noemen – verspreidde zich over de rest van het zuiden van Engeland. Het verklaart ook waarom veel plaatsen buiten het zuiden van Engeland nog steeds de rhotische uitspraak hebben als onderdeel van hun regionale accenten. Dus heb je Engels leren spreken in Londen? Dan klink je chiquer. Winning!

2. Brits-Engels lijkt meer op Frans

Het Frans heeft het Engels op meer manieren beïnvloed dan Engelstaligen zouden willen toegeven. De eerste keer was toen Willem de Veroveraar in de 11e eeuw Groot-Brittannië binnenviel (lees hier meer over de geschiedenis van het Engels), waarbij hij het Normandische Frans meenam en het de taal maakte van de bovenklasse – gebruikt in scholen, rechtbanken, universiteiten en de hogere klassen. Het bleef niet bestaan, maar evolueerde naar het Midden-Engels, dat een mix was van alle taalkundige invloeden die er in die tijd bestonden. De tweede keer was tijdens de jaren 1700, toen het in het Verenigd Koninkrijk super trendy werd om woorden en spelling in Franse stijl te gebruiken. Natuurlijk leefden de Amerikanen al aan de overkant van de Atlantische Oceaan en deden ze helemaal niet mee aan deze trend. Daarom heeft Brits Engels meer taalkundige overeenkomsten met Frans dan Amerikaans Engels, en verklaart het ook de obsessie voor croissants. Of misschien ligt dat gewoon alleen aan mij.

3. De Amerikaanse spelling werd uitgevonden als een vorm van protest

De Amerikaanse en Britse woordenboeken zijn zeer verschillend, omdat ze zijn samengesteld door twee zeer verschillende auteurs met twee zeer verschillende perspectieven op taal: het Britse woordenboek werd samengesteld door geleerden uit Londen (niet uit Oxford, om de een of andere reden) die alleen alle bekende Engelse woorden wilden verzamelen, terwijl het Amerikaanse woordenboek werd gemaakt door een lexicograaf genaamd Noah Webster. Webster wilde dat de Amerikaanse spelling niet alleen eenvoudiger zou zijn, maar ook anders dan de Britse spelling, als een manier van Amerika om zijn onafhankelijkheid van de voormalige Britse overheersing te laten zien. Hij liet de letter u van woorden als colour en honour – die zich hadden ontwikkeld vanuit de Franse invloed in Engeland – vallen om ze in plaats daarvan als color en honor te schrijven. Hij deed hetzelfde met woorden die eindigen op -ise om ze te maken -ize, omdat hij vond dat de Amerikaans-Engelse spelling de manier waarop het werd gezegd moest weerspiegelen. Daarbij, ‘z’ is een veel coolere letter om te gebruiken.

4. Amerikaans-Engels houdt ervan om woorden helemaal weg te laten

Soms zijn er dingen in het Amerikaans-Engels die niet logisch zijn voor Brits-Engelse sprekers- zoals wanneer Amerikanen hele werkwoorden uit een zin verwijderen. Als een Amerikaan iemand vertelt dat hij of zij een brief zal schrijven, zegt hij of zij “I’ll write them”. Als je een Amerikaan vraagt of hij wil gaan winkelen, zegt hij misschien “I could”. In het Verenigd Koninkrijk zouden deze antwoorden heel raar klinken, omdat we zouden zeggen “I’ll write to you” en “I could go“. Het laten vallen van het werkwoord kan zijn omdat Amerikanen sneller dingen willen zeggen – of misschien is het omdat de Britten gewoon graag precies willen uitleggen wat ze zeggen. Niemand heeft hier gelijk, maar als we een winnaar zouden uitroepen, zou het Brits-Engels zijn, want eerlijk gezegd is de Amerikaanse manier niet logisch. Niet dat ik bevooroordeeld ben.

5. Beide talen hebben woorden geleend uit andere talen

Het is duidelijk dat Brits en Amerikaans Engels zich verschillend hebben ontwikkeld als je kijkt naar de culturele invloeden die elk van hen afzonderlijk hebben beïnvloed, en hoe ze woorden hebben geleend uit die talen. Om een of andere reden is dit heel gebruikelijk bij woorden voor voedsel: voorbeelden zijn coriander (Brits, afgeleid van het Frans) en cilantro (Amerikaans, afgeleid van het Spaans), en aubergine (Brits, afgeleid van het Arabisch) en eggplant (Amerikaans, zo genoemd omdat het eruit ziet als een paars ei). Er zijn nog veel meer voorbeelden, maar het belangrijkste om te onthouden is om het goed te doen in het land waar je studeert. Je wilt immers niet de Britten om wat aluminiumfolie vragen en het als aloo-minnum uitspreken.