Rock ‘n roll is nog steeds een bouwsteen van de Britse cultuur – hier is waarom

Stel je dit voor: Je bent net klaar met het laatste examen van het jaar, de deuren van de gymzaal barsten spontaan open en de stralende zon bedekt je als iets uit een bijbelse passage. Je haalt je denkbeeldige elektrische gitaar tevoorschijn, zwaait majestueus je haar rond en maakt een power-slide door de bloembedden van de school.

Kun je het je nog herinneren? Nee? Nou, ik wel!

Als je momenteel op de bank zit en verlangt naar een stevige dosis Britse cultuur, dan heb je geluk. Hier is een diepe duik in alles wat met rock-‘n-roll te maken heeft in Groot-Brittannië.

What’s up, rock?

Er is een voortdurende discussie over de huidige staat van de muziek in Groot-Brittannië. Het heeft zelfs een beetje nationale paniek veroorzaakt; mensen lijken te denken dat rock and roll ‘dood’ is. Laten we dus onze hersenakkoorden bij elkaar brengen en eens kijken naar het rockgenre, te beginnen met een beetje historische context.

De oorsprong Rock ‘n’ roll heeft zijn wortels in de Afro-Amerikaanse ervaring van de jaren ’40 en ’50 – in gospel, blues, jazz, boogie, swing en zelfs countrymuziek. De belangrijkste instrumenten waren piano en saxofoon, voordat de gitaar het iconische symbool van het genre werd met de komst van de legendarische Chuck Berry.

Chuck werd snel gevolgd door revolutionairen zoals Elvis en Hendrix, die zowel muziek als cultuur in Amerika opnieuw definieerden. Hun muziek was reactionair – explosief! In een samenleving die werd geregeerd door de conservatieve blanke elite, geloofden mensen dat deze nieuwe vorm van op blues gebaseerde rock, met krachtige backbeat-drums over dwalende gitaarriffs, het werk was van de Duivel. Het zorgde ervoor dat mensen zich anders gingen bewegen; hun voeten en heupen in het rond gooien, zwetend en schreeuwend als ‘bezeten’.

VS naar VK

Aan de overkant van de oceaan veranderde het muzieklandschap in Groot-Brittannië radicaal. Vanaf de jaren ’60 werden we vereerd met de Beatles en de Rolling Stones. Daarna Led Zeppelin, Pink Floyd, The Who, Queen, The Smiths en uiteindelijk Oasis in de jaren ’90. Manchester en Londen stonden op springen.

De muziek had een gruizige emotionele weerklank die mensen uit het alledaagse leven verheft en de strijd tegen werkloosheid en toenemende ongelijkheid verheerlijkt met reactionaire teksten en verhelderende ritmes.

En vandaag de dag?

In een interview met TIME een paar jaar geleden beweerde Noel Gallagher dat Oasis de laatste echte rock-‘n-rollband was. Ze waren ‘pre-YouTube’, zei hij. Hij bedoelde dat de echte ervaring nu verloren gaat, omdat alles beschikbaar is met een klik op de knop. Je hoeft niet meer de moeite te nemen om ergens te zijn.

Heeft hij gelijk?

Nou, het toonaangevende genre in Groot-Brittannië is bewerkte pop. Misschien komt dat doordat er minder behoefte is aan diepgaande teksten en originele muzikanten – mensen willen gewoon pakkende liedjes horen. Eén opvatting is dat muziek nu een ondersteunende rol speelt voor tieners, in plaats van een bevrijdende. Iedereen heeft toegang tot alles op zijn telefoon, dus je hoeft er minder moeite voor te doen.

Sommigen zullen misschien zeggen dat technologie ons passief heeft gemaakt. En muziek gaat nu minder over de kunst en meer over het verdienen van geld. Kijk eens hoeveel recente popsongs er achter de schermen zijn geschreven, niet door de artiesten zelf, maar door getalenteerde schrijver / producers zoals Max Martin, Ester Dean en Stargate Production.

“Is er hoop?”, Hoor ik je vragen..

Het hangt er allemaal vanaf of je een optimist of een pessimist bent. Ik ga voor dat eerste – er is zeker hoop! Londen, Oxford, Manchester en Brighton bloeien met alternatieve, indie- en klassieke rockmuziek, wat bewijst dat het genre nog steeds een pijler van de Britse cultuur is. Het is misschien geen traditionele rock en roll, maar er zijn variaties op het rockgenre die nog steeds een kloppend hart en ziel hebben. Denk aan The Courteeners en The Blossoms uit Manchester; The Foals uit Oxford; Wolf Alice, VANT, The Hunna en The Amazons uit Londen.

Doe je oortjes in en vertel me dan dat er geen originele muzikanten en geen doordachte teksten meer zijn. Rock is niet dood, je moet misschien wat beter zoeken.

*Meer richting nodig? Bekijk de Spotify-afspeellijst van Danny voor rockinspiratie uit de jaren 2010: spotify.com/rockaintdead